వృధా పోరాటం!


ఎడతెరిపిలేని బంధాలతో ఎదురీదే ఈలోకంలో
ఏడిపించని బంధమేదని ఎంతెదురుచూసినా
ఏ ఒక్కటైనా కానరాక ఒంటరిగా మిగిలిఉన్నా!

స్వప్నసౌధాల నిర్మాణానికై కదిపిన పాదాలకు
అనుబంధాల తీపిముళ్ళు గుచ్చుకున్నప్పుడు
అందిన అవకాశాల్నిఅమాతం కూల్చేసుకున్నా!

ఎగసిన మదిభావాలను అందంగా మలచాలని
జీవితానికి ఊతమిచ్చే ఆశయాలకు కళ్ళెంవేసి
ఎవరికోసమో నవ్వుముసుగేసుకొని ఏడుస్తున్నా!
 
చేజార్చుకున్న కాలాన్ని నిందించే హక్కులేక
నా జీవితరణంలో అడుగడుగునా ఓడిపోతూ
ఆఖరి ప్రయత్నంగా మరణంతో పోరాడుతున్నా!

ముసుగుతెర



ఒళ్ళంతా పుప్పొడి జల్లుకొని
పూలస్నానమాడావని పరవశించిపోకు
కీలాగ్రాల్లో జారవలసిన పుప్పొడిరేణువులు
నీ బాహుమూలాల్లోచేరి గంధాన్ని విరజిమ్మలేవు

అద్దంలో పరావర్తనాన్ని చూసి
అందంగావున్నావని సంబరపడిపోకు
తారుమారైన ప్రతిబింబపు కుడి ఎడమలు
నీ మనసులో దాగిన మర్మాన్ని బయటపెట్టలేవు

తాత్కాలిక ఆనందాన్ని పొంది
ఆత్మతృప్తి చెందావని సంబరపడిపోకు
కుదుటుపడ్డ తనువును మోసిన క్షణాలు
రెప్పపాటులో గాయపడ్డ మనసును శాంతపరచలేవు

కవయుత్రితో ఓ రాత్రి..!


యుగాలనాటి శూన్యం బద్దలైనవేళ
నిశ్శబ్ధంలోంచి నిష్పాదించబడ్డ ఆమె
నిష్కల్మశత్వంతో నన్నాహ్వానించింది

ఆమె స్వచ్ఛమైన నవ్వులవెలుగు
పున్నమి వెన్నెల పరచిన దారిలా
నా యద పరదాలను తొలిచింది

ఒక్క నిమిషం అంతా ప్రశాంతత
నా చుట్టూ ఊహాతీత వ్యాకులత
కర్ణభేరి భరించలేని పూర్ణ నిశ్శబ్ధత

ఆత్రుత వొకవైపు
ఆశ్చర్యం వొకవైపు
ఆహ్వానంతో పులకించిన
అనిశ్చల హృదయానందం మరోవైపు
ఆమె ఆత్మీయత మాత్రం అన్నివైపులూ

ఐతిహాసిక పర్వమో
ఔన్నత్వపు గర్వమో
తెలియని మలుపేదో
ఇరువురి మధ్య వారధై నిలిచింది

అందుకేనేమో
కాలదోషం పట్టని కలయిక మాది
కలం కలిపిన కవితాబంధం మాది
కల్పనలకందని కమ్మని కథ మాది

ప్రేతా(మా)త్మ


అశ్రువులు రాలేవేళ
ఆయుష్షు తీరేవేళ
అస్తికలు కలిసేవేళ
ఆత్మగా మారినవేళ
సర్వం నేనై
నేనే సర్వాన్ని
స్వర్గమో నరకమో
శూన్యపు అంచుల్లో  
నిశ్శభ్దంగా నీవద్దకు సమీపించి
నిదరోతున్న ప్రణయవీణను మీటుతాను!
ప్రాణమున్నప్పుడు
పరిహసించబడ్డ నా ప్రేమభావాన్ని
అప్పుడు మనం ప్రకృతిలో ఐక్యమయ్యాక
మాసిపోని నీ మనస్సాక్షి ఎదుట
బహిర్గతపరుస్తాను....
అప్పుడైనా నా ప్రేమను గుర్తించు!

నన్ను నీతోనే ఉండనివ్వు!!

ఉన్మత్తవేదం!!



 ఉన్మత్త నృత్యంచేసే హృదయాన్ని
అదుపుచేసే బాధ్యతలు చేపట్టి
మానసిక వైవిధ్యానికి నిలువలేక
అలిసిపోయిన తార్కికవాదాలెన్నో...

నిశ్శబ్ధం నిండిన జీవిత గోడల్లో
మైలుపడ్డ మనసుల్ని మోస్తూ
నిస్సత్తువతో ప్రతిధ్వనిస్తున్న
సంశయాత్మక ఆలోచనాత్మలెన్నో....

ప్రతి మనసుస్పందనకీ ఒక భాష్యం
ప్రతి ఆలోచన వెనుక ఒక స్వార్థం
ప్రతి ఆత్మ అంతరాల్లో ఒక నైరాశ్యం
ప్రతి అనుభవసారానికి ఒక వైరాగ్యం

అంతుచిక్కని ఈ జీవన గమనంలో
అంతమైపోవడమే ఆఖరి గమ్యం!!




యధార్థ సంకేతం!



భయానకం బీభత్సం అంటే ఏంటని
అగ్నిపర్వత విస్పోటనాల్లో
గాండ్రించిన పెనుతుఫాన్లలో
భూస్తాపితం చేసే భూకంపాల్లో....
పంచభూతాల ఆక్రోశాల్లో అస్సలు తొంగిచూడకు!!

అణచివేయబడ్డ మదిలోయల్లోంచి
ఉబికివస్తున్న లావాల్లో చూడు...
కన్నీటి కెరటాలపైనుంచి
తీండ్రిస్తున్న ధు:ఖ కిరణాల్లో చూడు...
తీరని కోర్కెల రుగ్మతల్లోంచి
పుట్టుకొస్తున్న వికృతత్వాల్లో చూడు...

సహనం నశించివేయబడ్డ
కుంచిత హృదయాల్లో చూడు...
తీరం దాటక మరణించబడ్డ
ఉన్నత ఆశయాల్లో చూడు...
కలిసిరాని కాలంచే ఓడించబడ్డ
అలసిన మనసుల్లో చూడు...

కల్పిత శారీరకభాషలతో
గోతులు తవ్వే మనస్తత్వాల్లో చూడు...

మరణమా పరిహసించకు...



వెంటాడుతున్న మరణమా!
కారణం లేకుండా విసిగించకు
జీవిత రణం ముగిసి అలిసాక
ఆభరణంగా నిన్నే ధరిస్తానులే!!

వికసించాక వివేకం కోల్పోయి
చీకటి చెరసాలలో చిక్కుకున్నాక
చవిచూడబోతున్న చావు రుచి
వింతగా అనిపించకపోవచ్చులే!!

భయపెట్టడం చేతకాక చితిపేర్చి
సమాధవడమే తరువాయంటూ
కట్టెకాలే కాలమిదేనవి బెదిరించకు
నిశ్శబ్ధ స్మశానం నా స్నేహితుడేలే ! !

ఊపిరి సలుపనీయని బంధాలాటలో
సర్దుకుపోవడం ఆటనియమం కాదని
ఉరే సరైన శిక్షని శ్వాసను నిర్భంధిస్తే
ఏనాడు సరిగా ఊపిరి పీల్చానంటానులే ! !

అపరీష్కృత హృదయావిష్కరణ



ఎదపలకని నిష్కల్మషమైన మాటలతో
ఏనిష్కటమైన కవిత్వాన్ని రాయను?

ఎడతెరిపిలేని ఎదభావాల ఆలాపనలో
ఏరాగం ఎంచుకొని రంజింపచేయను?

ఎడబాటు రాల్చిన కన్నీటి ఓదార్పుతో
ఏరోగముందని ఉపశమనం చెందను?

ఎదురుపడిన ఓటమి గుణపాఠంతో
ఏదోషముందని పరిహారం చెల్లించను?

ఎండమావి మిగిల్చిన నిస్సహాయతలో
ఏకుటిలత్వం దాగుందని నిందించను?

ఎదగనట్టి అపరిపక్వపు ఆలోచనలలో
ఏకపటం దాగుందని వేలెత్తిచూపను?

ఎదురీది అలసిన ఈ జీవనయానంలో
ఏంసాధించానని ఆత్మ తృప్తి చెందను?

పౌలస్త్యం



కష్టాలను కన్నీటిని
కాలరాద్దాం మిత్రమా!
సహనంతో సైఅంటూ
సమరానికి సిద్ధమా?

మనమాడే ఆటలోన
కదిలెళ్ళే బాటలోన
పోరాటపు సత్తువుంది!
ఉద్వేగపు నెత్తురుంది!!

తరతరాల తప్పుల్లో
రగులుతున్న నిప్పుల్ని
టోర్నడోలా కబళిద్దాం!
తుఫానులా ఆర్పేద్దాం!!

క్రమమెరుగని భ్రమణంలో
కలికాలపు గ్రహణంలో
కారు చీకట్ల కుట్లు విప్పి
వెలుగుదారం అల్లేద్దాం!

మరక పడ్డ వీధుల్లో
రెప్పార్పని కళ్ళల్లో
కాంతి దివ్వె వెలిగిద్దాం!
మసి మసకలు వెలివేద్దాం!!

మన ఆశకు హద్దులేదు
ఎద ఘోషకు అంతులేదు
కదిలొచ్చెయ్..కదిలొచ్చెయ్
కడలిలాగ ఉరికొచ్చేయ్
తరంగమై తరలొచ్చెయ్...

పోరాటపు పవనాల్లో
వీరులమై విహరిద్దాం!
అదృశ్యపు దేహాలతో
అమరులమై మిగిలిపోదాం!!

యధార్థం




వస్తావు
వెళ్ళగానే గుర్తొస్తావు!
కరుణిస్తావు
కళ్ళుమూయగానే శపిస్తావు!
ప్రేమిస్తావు
ప్రాణమైపోగానే త్యజిస్తావు!

ఇలా ఎందుకని ప్రశ్నిస్తే
"ఊపిరి పీల్చి వదలకపోతే
జీవించడం అసాధ్యం కదా" అంటావు.

ఎన్నోసార్లు నెమరేస్తేగాని అర్థంకాని నీ వాక్యాలు
అర్థమైన వెంటనే నన్ను శూన్యంలోకి నెట్టేస్తాయి!!

ప్రేమ చినుకు (కథ)

సరిగ్గా ఒక సంవత్సరం ముందు "kinige" కథలపోటీలో ఎంపికైన నా మొదటి కథ.   (కథ పాతదే ... ఓపికుంటే చదవండి.)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

నిశ్శబ్ధ చప్పుళ్ళు వినిపిస్తూ పిల్లకాలువ పరవళ్ళు తొక్కుతోంది.
మూగ సైగలు చేస్తూ పక్షులు కిలకిలల్ని మానేస్తున్నాయి.
పరుగుల్ని నడకలుగా మలుస్తూ పైరగాలులు సన్నగా వీస్తున్నాయి.
భానుడు దిక్కులు మారుతున్నా చెట్టు నీడ మాత్రం నిద్రిస్తున్న ఆ ప్రేమికుడిపై నుండి జరగడంలేదు.
అతడు కలలు గంటున్నంతసేపూ పరిసరాలు స్తంభించి నిద్రకు ఉపక్రమించాయి. అతనికి లాగానే.
నిశ్శబ్ధతాండవం చేస్తున్న వాతావరణం ఎంతో స్వచ్ఛంగా ఉంది. అతని ప్రేమకు లాగానే.

అక్కడ ఏ సవ్వడీ లేదు, ఏ అలజడీ లేదు.
ప్రేమికుడి హృదయం ఎలా అర్థమయ్యిందో ఏమో ఆ ప్రకృతికి, బాధతో సేదతీరుతున్న అతనికి సహకరిస్తోంది.
అతను మాత్రం ప్రేయసి తలపుల్లో విహరిస్తూ ఉన్నాడు.

మేఘం మేఘాన్ని మొహిస్తే పుట్టిన చినుకొకటి ప్యారాచుట్ లేకుండా నేలపైకి దూసుకెళ్ళింది.
ఎన్ని గాలులు గమ్యాన్ని మార్చడానికి ప్రయత్నించాయో!
ఎన్ని పక్షులు రెక్కల్ని అడ్డుపెట్టాయో!
ఎన్ని పచ్చటాకులు పందిరిగా మారాయో!
ఆ చినుకు దేన్నీ లెక్కచేయలేదు.
వేగంగా ఆ ప్రేమికుడి కనురెప్పపై వాలింది.
అతని తలపులు భగ్నమయ్యాయి.
అంతే! అక్కడ నిశ్శబ్ధం ఒక్కసారిగా బద్దలైంది.

“ ఎక్కడి చినుకువే నువు? నా కునుకును కడతేర్చావు. ప్రేయసెటూ దూరమైంది. కనీసం తన జ్ఞాపకాలతోనైనా సేదతీరుదామని కనులు మూస్తే, ఆ భాగ్యమూ దక్కకుండా చేశావు. మండుటెండకు ఆవిరైపోతావు పో.. “ అంటూ రెప్పలపై కూలబడ్డ ఆ చినుకును కింద పడిఉన్న ఆకుపై అమాంతం విసిరేశాడు.

“ ప్రేమికా! ప్రేమికా! “ అంటున్న చినుకు పిలుపులు అతనికి వినిపించలేదు. అతని పెదాలనుండి ఒక్కమాటా రావడంలేదు. కళ్ళవెంబడి మాత్రం నీళ్ళు జలజలా రాలుతున్నాయి. అతని మౌనాన్ని ఆ చినుకు భరించలేకుంది.

“ నేల దిగే ఉత్సాహంలో మత్తుగా జారిపడ్డానే తప్ప, ఇలా నీ కలల్ని చిత్తు చేస్తాననుకోలేదు. కరుణజూపి శాపాన్ని వెనక్కితీసుకో “ అంటూ ప్రాధేయపడింది.  

“ పిచ్చి చినుకా! నేనేదో ఆవేశంలో ఆవిరైపోతావని అంటే దాన్ని శాపం అనుకున్నావా? మంచుకొండవైన నీవు నేల చేరేలోపు నీరయ్యావు, ఎండపడితే ఆవిరవుతావు. అసలు పుట్టుకతోనే నువ్వు శాపగ్రస్తురాలివి. నన్ను ప్రాధేయపడి ఏం లాభం? ” అంటూ అసహనంతో నిట్టుర్పులొదిలాడు.

ఆ ప్రేమికుడి మాటలు విన్న చినుకుకు దుఃఖం తన్నుకువచ్చింది. చినుకు చినుకే కన్నీరుగా మారింది. స్తంభించిన పిల్లకాలువ సవ్వడిచేస్తూ ఉరకలేస్తోంది. పైరగాలి వేగంగా పరుగులు తీస్తోంది. నీడ కుడా సూర్యుడి చలనానికి వ్యతిరేకంగా కదులుతోంది. చినుకును భరిస్తున్న ఆకు గాలికి కదలాడుతోంది. ఎండ చిన్నగా ఆ చినుకును తాకే ప్రయత్నం చేయసాగింది. చినుకెక్కడ ఆవిరవుతుందోనని ప్రేమికుడు వెంటనే ఆ ఆకును తన చేతిలో బంధించాడు.

“ మిత్రమా! నువ్వు బాధలో ఉన్నా సరే, నన్ను ఎండనుండి రక్షించావు. నీ దుఃఖానికి కారణమేమిటి? అసలు నీ ప్రేయసి ఎందుకు దూరమైంది? నాతో చెప్పవా? “ అని అడిగింది.
“ పిచ్చి చినుకా! తెలుసుకుని నువ్వేం చేయగలవు? సరే, చెబుతాను విను. నా గుండెలో భారం కొద్దిగైనా తగ్గుతుందేమో! “ అంటూ చెప్పసాగాడు.

#     #     #

“ తను మా రాజ్యానికి యువరాణి. అంతఃపురంలో ఆమెను నిద్రలేపడానికి, ఉదయాన్నే పక్షులన్నీ చేరి సుప్రభాత గీతాలాపన చేసేవి. వేకువ తొలి కిరణాలు ఆమెను స్పృశించాలన్న ఆత్రుతతో వేగంగా దూసుకొచ్చి సున్నితంగా తాకేవి. చల్లటి పొగమంచు తెరలుతెరలుగా అంతఃపురాన్ని అలుముకొని, ఆమె శ్వాసగా మారేది.

ఆమె మేనికి సహజంగానే ఒక పరిమళం ఉంటుంది. ఆ పరిమళానికి సుగంధ వృక్షాలు మొహం మాడ్చుకునేవి. సుమాలు కుడా చిన్నబోయేవి.
ఆమె పూల వనాల్లో అలా నడుచుకుంటూ వెళ్ళేటపుడు, ఎన్ని గులాబీలు విచ్చుకునే ప్రయత్నం చేశాయో! ఆమె సోయగాలు చూడటానికి. ఎన్ని ముద్దబంతులు విరగకాసి ఎదురుచుశాయో! ఆమె ముద్దుకోసం.
ఉద్యానవనంలో సుమాలన్ని ఆమె స్పర్శకై కాచుకొనికూర్చుంటే, ఆమె మాత్రం తనకిష్టమైన తామరపుష్పాల కోసం కొలను వైపుగా సాగేది. దూరంనుండి ఆ పద్మాలను చూడటమే తప్ప ఏనాడూ వాటి చెంతచేరి ముద్దాడిందిలేదు.

ఒక యువరాణిగా ఆమెకు ఎటువంటి ఆంక్షలున్నాయో ఆ రాజ్యానికి సేనాధిపతిగా నాకు తెలుసు. ఒక మనసున్న మనిషిగా ఆమె సంతోషాన్ని దూరంచేయకూడదని కూడా తెలుసు. అందుకే రోజుకో పద్మంతో ఆమెకు శుభోదయం పలికేవాడిని. ఎవరికీ తెలియకుండా, ఎన్నో సాయంత్రాలు పద్మాలతో నిండిన కొలనుల్ని ఆమెకు బహుమతిగా ఇచ్చేవాడిని. ఆమె మురిసిపోతుంటే, ఆ చిరునవ్వులు చూసి నా హృదయంలో ఆనందం తాండవమాడేది. ఆ క్రమంలో నా హృదయాన్ని ఆమెకు ఎప్పుడు అర్పించానో తెలియదు. తనూ నన్ను ప్రేమించేది. ఆ విషయం నాతో చెప్పకపోయినా, ఆమె ప్రవర్తన ప్రస్పుటంగా ప్రతిబింబించేది. అంతలోనే ఈ విషయం మహారాజుగారికి ఎలా తెలిసిందో ఏమో! నన్ను బందీగా మార్చడం, కారాగారానికి తరలించడం వెంటనే జరిగిపోయాయి.

అదే అదునుగా భావించి పక్క దేశపు రాజు మా రాజ్యాన్ని ఆక్రమించేశాడు. ఆ విషయం కారాగారంలో ఉన్న నాకు రెండు రోజుల తర్వాతగానీ తెలియలేదు. ఎంతో కష్టంతో అక్కడినుండి బయటపడి, అంతఃపురానికి వెళ్ళాను. మహారాజుతో సహా సైన్యమంతా శవాలుగా పడిఉన్నాయి. యువరాణి ఆచూకి అసలేలేదు. రాజ్యమంతా పరాయి రాజు ఆధీనంలో ఉంది. ఎన్ని మారువేషాలు వేశానో నా ప్రేయసి జాడ కోసం. ఎన్నో యుద్ధాలను జయించి రాజ్యాన్ని కాపాడిన నేను. ఈ సారి అటు రాజ్యాన్ని, ఇటు నా ప్రేమను, దీన్నీ కాపాడుకోలేకపోయాను....
”  అని చెబుతూవుండగానే గాలికి ఆ ఆకు ఎగురుకుంటూ పిల్లకాలువలో పడింది.
“ ప్రేమికా! నీ ప్రేమను నేను గెలిపిస్తాను....” అంటూ ఆ చినుకు అరుస్తూ కొట్టుకునిపోయింది.

“ కొమ్మల చాటున, పూరేమ్మల మాటున...
కోనలలోన, కొలనులలోన... ఎక్కడ ఉన్నా వెతికేస్తా!
చినుకు తలిస్తే ఏమవుతుందో లోకానికి నే చూపిస్తా!     
పత్రంపై సవారీ చేస్తూ పవిత్ర ప్రేమను గెలిపిస్తా! ”
అంటూ ఆ చినుకు నీళ్ళపైనుండి వెళ్తూ అంతటా గాలిస్తోంది.

ఎన్ని పాయలు చిలిందో! ఆ పిల్లకాలువ. అలసిపోయి పత్రంపై కునుకు తీస్తున్న ఆ చినుకును ఒక కొలనులోకి తీసుకెళ్ళింది.
ఆవలిస్తూ ఆ చినుకు మెల్లగా కళ్ళు తెరిచింది.

ఆ కొలనంతా పద్మాలతో నిండిపోయి ఉంది. ఇంకా చంద్రుడు వెళ్ళిపోకుండా ఎందుకో కాచుకొనిఉన్నాడు. ఆ వేకువన, చంద్రుడి కిరణాలకు కొలనంతా వెండిసముద్రమై మిలమిలా మెరుస్తోంది. ఎగురుతున్న సీతాకోకచిలుకలలోంచి తరంగాలను వస్త్రంగా చుట్టుకొన్న శ్వేత పద్మంలా ఒక యువతి ఎర్రటి పద్మాన్ని విరహంతో ముద్దాడుతోంది. మనసులో ఎదో వేదన ఉన్నట్లు అసహనంగా, అమాయకంగా కనిపిస్తోంది.

“ అబ్బా! ఎంత సౌందర్యంగా ఉందో ఈమె! అచ్చం దేవతలా ఉంది. బహుశా ఈమే అనుకుంటా ఆ యువరాణి. ఇంక ఆలస్యం చేయకుండా వీళ్ళిద్దర్నీ వెంటనే కలిపేయాలి. ఎలా? నావల్ల అవుతుందా?... “ అనుకుంటూ దీర్ఘాలోచనలో పడింది.

కొద్దిసేపటి తరువాత తెల్లారింది. యువరాణి మాత్రం ఒకచోట కూర్చొని పద్మాన్ని సుతారంగా నిమురుతూ ప్రియుడి ఆలోచనల్లో ఉంది. కళ్ళవెంట నీరు ధారగా కారుతున్నాయామెకు.

“ ఇక నేను ఉపేక్షించకూడదు. నా ప్రాణాన్ని పణంగా పెట్టయినా సరే ఈ ప్రేమను గెలిపించాలి ” అనుకుంటూ సుర్యకిరణాల వైపుగా ఆకుని నడిపించిందా చినుకు. కిరణాల తాకిడికి ఆ చినుకు కొద్దిసేపటికే ఆవిరిగా మారి మేఘంలో కలిసిపోయింది. ఆలస్యం చేయకుండా మేఘాన్ని వదిలి ఆ ప్రియుడి పైనే మళ్ళీ వర్షించింది. ప్రేయసి జాడను చెప్పి, వారి ప్రేమకు ప్రాణం పోసింది. 
  
ఇప్పటిదాకా ఎన్నో ప్రేమకథలను చుసిన నాకు, ఇదో గొప్ప అందమైన ప్రేమకథలా అనిపించింది. ప్రాణాలను త్యజించి వాళ్ళ ప్రేమను గెలిపించిన ఆ ప్రేమ చినుకుకు నా సలాం! ఇంతకీ నేనెవరో చెప్పలేదు కదూ... మిమ్మల్నందరినీ అనుక్షణం గమనించే అంతులేని ఆకాశాన్ని.   


ఇంతకీ నువ్వెవరూ?



పొద్దునే మొద్దులా నిద్రపోతుంటానా...
సూర్యకిరణాల్లోంచి వచ్చి గిల్లిమరీ నన్ను లేపుతావు!
నిద్రమత్తులో స్నానంచేస్తుంటానా...
ప్రతి నీటిచుక్కలో నువ్వొచ్చి నన్ను నిండా తడిపేస్తావు!
బద్దకంగా బట్టలు వేస్కుంటూంటానా...
అద్దంలోంచివచ్చి షర్ట్ ఇన్ చేస్కోమని కసురుతావు!
ఆలస్యంగా ఆఫీస్కి వెళ్తుంటానా...
బ్యాగ్లోంచి బుక్కువై వచ్చి నిన్ను చదవమంటావు!
హడావిడిగా ఫైల్లు తిరగేస్తుంటానా...
తెల్లకాగితంలోంచి వచ్చి నా ముద్దుసంతకం పెట్టించుకుంటావు!
మద్యాహ్నం బోంచేస్తుంటానా...
అన్ని మెతుకుల్లో నువ్వే దాగి నాలో నిండిపోతావు!
అలసిపోయి ఇంటికి వెళ్తుంటానా...
సెల్ ఫోన్లా మారి తుంటరి కబుర్లెన్నో చెప్తావు!
ఇంటికెళ్ళి షూస్ తీస్తుంటానా...
మల్లెతీగలా నన్నల్లుకొని పరిమళింపజేస్తావు!
రాత్రి నిద్రపట్టక దొర్లుతుంటానా...
దిండులా మారి నన్ను గట్టిగా హత్తుకుంటావు!
రెప్పవాల్చి సేదతీరుతుంటానా...
కమ్మని కలవై వచ్చి ముద్దెట్టి బజ్జోబెడతావు!
ఇంతకీ నువ్వెవరు?

కొత్త కవిత!??



పాతబుక్కుల తాలింపుల్లో
కొత్త కవితల కక్కులెన్నో

అచ్చేసిన కాగితాల్లో
పుచ్చిపోయిన రాతలెన్నో

భారమైన పదబంధాల్లో
భావంలేని వ్యర్థాలెన్నో

అర్థంలేని అల్లికల్లో
అడుగంటిన భావాలెన్నో

దొంగలించిన రంగు వాక్యాల్లో
దొరతనపు ముసుగులెన్నో

కిరాణా కవుల తిరుణాల్లో
అలిసిపోయిన అక్షరాల మరణాలెన్నో....

వెళ్ళిపో....



వద్దు
ఎందుకిలా మనసు చట్రాన్ని తిప్పుతావ్?
నన్ను పూర్వపు జ్ఞాపకాల లోయల్లో
ఎందుకలా నెట్టేయాలని చూస్తావ్?

నీకు నాపై ప్రేమో...పిచ్చో కావచ్చు
వలపో...వ్యామోహమో ఉండొచ్చు...
నువ్వు నా ఆస్వాదనలో స్వాంతనో...
నా ఆరాధనలో సంతోషాన్నో పొందొచ్చు...
నానుంచి మాత్రం స్వచ్చమైన ప్రేమని
ఖచ్చితంగా ఆశించలేవు.

గతం పొదల్లో దాగిన
మొగలిపరిమళాల్ని నీకోసం పంచలేను.
వ్యాపకాలైన నా కొన్ని జ్ఞాపకాల్లో
నిర్ధాక్షణ్యంగా నిన్ను నెట్టేస్తాను.
అంతేకానీ
నీపై వల్లమాలిన వలపు కురిపించలేను....

ప్రేమిస్తూ బ్రతకడంలో హాయుందని తెలుసంటావు...
మరి అది దక్కకపోతే మనసు రాయౌతుందని తెలుసుకోలేకపోయావా...

నాలోలోపలికి ఎంత తవ్వినా
నా నవ్వు తప్ప ఇంకేం కనపడదు నీకు
బంధాలూ... ఆప్యాయతలూ... అన్నీ సన్నాయి రాగాలే
ఒక్కసారి మూగబోయేంతవరకూ
వాటి కర్కశత్వం తెలియరాదు...

పో.. వెళ్ళిపో ...
నన్ను దాటుకొని... ప్రెమరాహిత్యాన్ని మూటగట్టుకుని...
ఎటైనా వెళ్ళి స్వార్థంతో బ్రతుకు..
మూగ మనసంటూ...
భావాల్ని మూగబోనివ్వకుండా నిర్భయంగా బ్రతుకు...
మనసు మాట వినదంటూ వెర్రి ఆశలతో
ప్రేమకు నా అనుమతికై కాలయాపన చేయకు...
వెళ్ళు... నానుంచి దూరంగా వెళ్ళిపో .....

నువ్వు కాలంచేస్తే...



నువ్వు నాకు దూరమై
లోకం విడిచి వెళ్ళిపోతే
నేనేమైపోతానోనని చింతించకు.

సహచరివిగా ఉన్న నువ్వు
శాస్వితంగా నాలో ప్రతిష్టించబడతావు.
నా అణువణువూ నిండి నిరాకారిణివై
చిరకాలం నాలో సంపూర్ణమైపోతావు.

మేఘాలు సంతోషంతో నవ్వే ఋతువుల్లో
ఆనందభాష్పమై రాలి నన్ను తడిపేస్తావు.

కలువ చంద్రుడితో చుట్టరికం కుదుర్చుకునే రాత్రుల్లో
చిరుగాలై నన్నావరించి చుంబిస్తావు.

ప్రపంచం గాఢంగా నిదరోతున్న వేళల్లో
మిణుగురు వెలుతుర్ల కౌగిలై జోలపాడతావు.

నాలో మౌనం మేల్కొన్నప్పుడు
నీ అందమైన గోర్లతో మెల్లగా గిల్లి మురిపిస్తావు.

నేను ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడు
ప్రతి నిర్జీవిలో నువ్వు దూరి తుంటరిగా నన్ను తిడతావు.

ప్రయాణంలో నేనున్నపుడు
తెఅచిన కిటికీవై చల్లని కబుర్లెన్నో చెప్తావు.

ఇలా అన్నిట్లో నువ్వుంటావని సర్దుకుపోయేవేళ
అంతరాత్మవై జ్ఞాపకాల ఆశ్రువులు రాల్చి
నిన్ను మరచిపోని నా మదిని ముంచేస్తావు.

అయినా రోజూ బ్రతికేస్తాను
నాలో ఉన్న నిన్ను చంపుకోవడం ఇష్టంలేక.....

అఫీషియల్ లవ్వు లేఖ!


నీ చిరునవ్వును నే రాసుకున్న చిత్తుప్రతిలో
ఆమోదాద్యాక్షరమని నా వలపులేఖను నివేదిస్తూ
విరహాక్షరాలతో నిండిన నా హృదయ దస్త్రాన్ని
నీ ప్రేమముద్రకై అర్జీ పెట్టుకుంటున్నా ప్రియా!


అసంతృప్తితో అదనపు అర్హతల సంజాయిషీకై
పరిపరి విధాల ప్రత్యుత్తరాలు జరగాలంటూ
దయచేసి వాయిదాల ఆజ్ఞలు జారీచేయకని
బేజారి మోడుబారిన ఎదతో నివేదిస్తున్నా!

ప్రణయాన్నిమోదంతో ఆమోదిస్తావో
ప్రయాణాన్ని ఖేదంతో తిరస్కరిస్తావో
అర్హతకై స్వదస్తూరితో రాసిన ఆఖరి కాగితంలో
సమాధానంగా నీ తీపి సంతకం కోసం నిరీక్షిస్తున్నా!

ఆఖరిగా ఒక్క విన్నపం!
నీ తిరస్కారాన్ని బహిరంగంగా గస్తీపత్రంలో ముద్రించకు
సమ్మతమైతే నీ ఉత్తర్వులను శాసనాలుగా జారీచెయ్యి!!

మన బంధం


నిజంగా ఎప్పుడోఒకప్పుడు
ఖచ్చితంగా నీదరికొస్తాను
నెమ్మదిగా నగ్నంగా మారి
నీలో నిమగ్నమై కలిసిపోతాను
నీకు బాగా తెలుసు..
నాక్కూడా తెలుసు...
నా మనసుకు మిక్కిలి సౌఖ్యాన్నిచ్చేది
నీ నులివెచ్చని కౌగిలేనని
నేనక్కడే భద్రంగా ఉంటానని
అందుకేనేమో నువ్వు నిరభ్యంతరంగా
నా చుట్టూ పరుచుకుంటావు
శాశ్వితంగా నాకు ఆనందాన్ని పంచుతావు
ఒక్కసారి ఏకమైతే
ఇంకెవ్వరూ మనల్ని విడదీయలేరు
ఎవ్వరికీ అంతుచిక్కకుండా
యాద్రుచ్చికంగా నీ ఒడిలో వాలిపోతాను
నన్ను నీలో కలిపేసుకుంటావు కదూ...
తప్పకుండా కలిపేసుకుంటావు.
ఎందుకంటే నేను చచ్చిపోతే నా దేహాన్ని
నువ్వు తప్ప ఇంకెవరూ కౌగిలించుకోలేరు.
నువ్వు తప్ప నన్నెవరూ నీలో కలిపేసుకోలేరు
ని(మ)న్ను తలా పిరికెడు నాపై వెదజల్లి
మనిద్దర్నీ ఏకం చేసి... ఉన్న బంధాలన్నింటినీ తెంపేసుకుంటారు
ఇదిగో...వచ్చేస్తున్నా సిద్ధంగా ఉండు

ఓ మగాడా...



ఎవరు నువ్వు?
మాతృగర్భాన్ని తొలిచిన పురుగువా
మగువ దేహాన్ని వలచిన ప్రియుడివా
వారసుడంటూ కీర్తించబడే స్వార్థపిండానివా
వావీవరసల ఉచ్చులో తచ్చాడే అర్ధసన్యాసివా

అవును... కాదు కాదు...
నువ్వసలు నువ్వేనా
ఈర్షను జీర్ణించుకున్న నిర్జీవివేమో
పశ్చాత్తాపమెరుగని ఉన్మాదివేమో

ఏమో
నువ్వసలు నువ్వు కాకపోవచ్చేమో
మృత్యులోయలోపడి
మృతసంద్రాన్నీదే వానరానివేమో
కానరాని మనసు శిలను దాచిపెట్టి
మొండిబండలా బ్రతికే శిలాజానివేమో

అవును
ఒక్కోసారి నువ్వంతేనేమో
అంతేనా
ఇంకేం కావా నువ్వు?
అవుతావేమో కాస్త చూడు...
ఆలోచనల్ని అతికిస్తే
నిస్తేజాన్నొదిలిన నింగివౌతావేమో
ఊహల్ని శ్వాసిస్తే
రెక్కలవసరం రాని విహంగానివౌతావేమో
మగువ మనసెరిగితే
మంచును వెదజల్లే సూర్యతేజానివౌతావేమో

ఏమో
ఏమో నువ్వన్నీ అవుతావేమో
అపుడప్పుడూ అసలేం కావేమో..
ఏం చేసినా చేయనట్లు
చేయకున్నా చేసినట్లు
గొప్పవాడిగానో..
గొప్పలు చెప్పుకున్నవాడిగానో
ఎప్పుడో ఒకసారి
ఎక్కడో ఒకచోట
కుప్పకూలిపోతావ్....
ఓ మగాడా !
మనసును మోస్తున్న నువ్వు
యంత్రంలా కనబడే ఓ మనిషివే !!

మౌనానువాదం



మేఘాల మోహంలో
పూచిన చినుకుల వర్షపు శబ్ధం

ప్రేమాలాపనలో
వేచిన మనసుల చప్పుళ్ళ లబ్దం

వెరసి పుట్టిన ఈ నిశ్శబ్ధానునాదం
ప్రకృతి భాషకు ఓ మౌనానువాదం

ప్రేమ క్రమక్షయం...




నీ నిరీక్షణలో బరువైన ఈ ఉదయం
క్రమక్రమంగా ఎదను కోస్తుంటే
ధారలుగా రాలుతున్న ప్రేమచారికలు
చెరలా నను బంధించాయని ధుఃఖిస్తున్నా !

నీ రక్షణ కరువైన ఈ హృదయం
ప్రేమ క్రమక్షయానికి గురౌతుంటే
పొరలుగా తరలిపోతున్న జ్ఞాపకాలు
మరలా దరిచేరవని చింతిస్తున్నా !

మౌనంగా శిధిలమౌతున్న ఎన్నో క్షణాలు
నిశీధి నీడల్లో నెట్టివేయబడుతుంటే
కదిలిపోతున్న ఒక్క క్షణాన్ని కూడా
పదిలంగా ఎదలోతుల్లో దాచుకోలేకున్నా !

వి'శేషం'


అనుకున్నదే తడవుగా
మెదడును సన్నద్ధం చేసి
ఆదిలోనే తప్పటడుగు వేస్తే
మనసు అద్దమై పగిలి
ముక్కలవడం సహజమే !

నిద్రాహారలు మాని
కనులు కలల్ని వెదుక్కుంటూ
నలుదిక్కులూ గాలించినపుడు
ఊహలు ఎండమావులై
తారసపడటం సంభవమే !

అంతులేని ఆశలెన్నో
ఆత్మవిశ్వాసపు పొరచే ఆవరించి
అలుపెరగక సాగిపోతున్నప్పుడు
పలుచబడిన ఆశయాలే
పరదాలవడం సామాన్యమే !

చిత్రమో చిత్తవిన్యాసమో ...
సహజంగా సంభవించే సామాన్య విషయాల గురించి
చింతించకుండా ఉండటం మాత్రం
కడు విడ్డూరం ! బహు వి'శేషం' !!

గాయం




నిర్మానుషమైన
నా జీవితానంతంతో
గుండెపగిలిన దాఖలాలు
ఏంటని తొంగిచూస్తే...
నువ్వు ముక్కలు చేసిన
నా మనోశకలాల
కన్నీటి సుడుల్లో
అవి తారసపడుతున్నాయి!
నయనాశృవులు కానరాలేదని
పైకి కానరాని
మనసు కన్నీరుని
ముసలి కన్నీరుగా లెక్కగట్టిన
నీ మానసిక జాడ్యానికి
చెరిగిపోని గుర్తుగా
ముక్కలైన నా హృదయానికి
కుట్లు వేసి
కొత్తరకం అల్లికని
ఒక పేరు పెట్టబోతే
వేసిన కుట్లని లాగేసి
పచ్చి గాయంతో చచ్చిపొమ్మన్నావు.

గెలవలేక...



ఆకర్శణాక్షణాలను అపురూపంగా లెక్కించి
ఆనందమంటూ తనువంతా తాకట్టుపెట్టి
అక్కరకు రాని అరవిరిసిన అందం కోసం
అనవసర తాపత్రయం అదిమిపెట్టగలనా

ప్రేమ రుచిలేదని ప్రాయాన్ని పణంగాపెట్టి
పరువాలను సెలయేటి ధారలతో చుట్టి
పనికిరాని పిరికి దేహానికి పవిత్రతంటూ
పసుపురాసి గంధతో పరిమళింపజేయనా

వాడిపోనిది వలపని ఆప్యాయతనాశపెట్టి
వేడి వయసుకు తీపి కలల గంతలు కట్టి
వాంచల వలని చేదించి ఇదే స్వేచ్చంటూ
వెర్రిమనసుకుకిదోవ్యాదని మభ్యపెట్టగలనా

గుబులుగుండెలో చిగురుటాశల గూడుకట్టి
గమ్యం చేరకముందే మెదడుకు గొలుసుకట్టి
గాడితప్పాక దిష్టి తగిలి గాలి సోకిందంటూ
గెలువలేక విధిరాత ఇదని సర్దిపెట్టుకోగలనా

ఆక్రమణ...



నీకూ నాకూ మధ్య
ఎప్పుడూ యుద్ధవాతావరణమే!
భీకరమైన మన పోరులో
నీ చిరునవ్వుల తూటాలు పేల్చి
నా దృష్టిని మరలుస్తావు.
చూపుల శరాలను సంధించి
నన్ను అచేతనుణ్ణి చేస్తావు.
తర్కానికి తిలోదకాలిచ్చి
రణంలో రసపట్టుతో కనికట్టు చేస్తావు.
కనిపించకుండానే నా మనసులో పాగా వేసి
నా అణువణువూ ఆకమించేస్తావు.
నా విద్యల్ని మరిపించేలా చేసిన నికు
యుద్ధతంత్రం బాగా తెలుసని
నిన్ను నేను కీర్తిస్తుంటే నువ్వంటావు...
ఏ తంత్రమూ ప్రదర్శించకుండానే
నేనెప్పుడో నిన్నాక్రమించానని.

పండని జీవితం



సారవంతమైన నా జీవిత క్షేత్రం లో
క్షణక్షణం క్రమక్షయమే !
గడ్డిపోచనైనా మొలకెత్తించని
నా ఆలోచనా సేద్యానికి,
ఈ గంభీర కాయం విదిల్చిన
ఏ స్వేధబిందువూ సహకరించదు.
కనీసం విత్తునైనా మొలకెత్తించని
నా వేదనాశృవు,
ఉష్ణరుధిరమై ప్రవహించినా
ప్రకృతిలో ఏ అణువూ చలించదు !!

నేనెవరో...





నీ హృదయ పటాలంలో సూక్ష్మ కణమైనా కాను
ఒక జ్ఞాపకమై యుద్ధం చేద్దామంటే...

నీ మనో క్షేత్రంలో మూలబిందువునైనా కాను
మౌనంగా ఆశలు విన్నవిద్దామంటే...

నీ జీవిత వృత్తంలో వక్ర చాపాన్నైనా కాను
మలుపులో తలుపుగా నిలుద్దామంటే...

నేనెవరని నిన్నడిగితే...
కలలోనైనా దరిచేరనీయని కాకి ఎంగిలంటావు...
అలల్లో కొట్టుకుపోయే ఆశయశూన్యుడివంటావు...
వలలో చిక్కుకుపోయే వలపు వైధ్యుడివంటావు...
దేవుడంటే గిట్టని గర్భగుడి నైవేద్యమంటావు...

నేనెవరో నన్నడిగితే...
ఎప్పటికీ తీరందాటని
కోర్కెలు చంపుకున్న కంపిత కెరటాన్నంటాను...
ప్రతిక్షణం నీ ఎదలోంచి
గెంటేయబడుతున్న కన్నీటి కణాన్నంటాను...

నాకు మాట్లాడ్డం రాదు-4





ఒక్కోసారెందుకో
నాకసలు మాట్లాడ్డమే రాదు.

అప్పుడు...
ఒక మౌనపు వంతెన కట్టి
మెల్లగా కవాతుచేస్తాను.
ఒక నవ్వుల నిచ్చెనేసి
చిన్నగా దాటివెళ్ళిపోతాను.
ఒక నిట్టూర్పుగోపురం కట్టి
ఆకాశాన్ని విభజిస్తాను.

ఎందుకలా చేస్తానో తెలియదు.
తర్వాతేమౌతుందో తెలియదు.
తెలుసుకోవాలనే జిజ్ఞాస;
తప్పించుకోకూడదనే విజ్ఞత...
ఆక్షణాన ఉండదు నాకు.

పెదాలు వర్షించలేని పదాలను
కోలాహలంతో హలాహలంగా మార్చలేను.
అందుకే నేను కొన్ని మట్లాడలేకపోతాను.
మాట్లాడ్డం రాదనుకొంటూ
నిశ్శభ్ధవక్తనై శూన్యసూక్తిని బోధిస్తాను.

ప్రియతమా...



అందుకో చెలియా...
పరిమళించే ఉఛ్వాసలో ప్రయాణించే నీ విరహ కౌముది
నా మదిని కోసినపుడు రాలిపడ్డ రంపప్పొట్టుని...
పరిత్యజించే నిఛ్వాసలో పారిపోయే నీ వలపు కోయిల
నా ఎదను మీటినపుడు ఊడిపడ్డ వెన్నెలపొడిని...

అందుకే సఖియా...
నేను నువ్వులేక ఖాళీగా తలచిన నీ క్షణాల్ని
అనుక్షణం శిక్షించకు...అందులో నేను లేనని !
నేను నవ్వాగలేక జాలీగా గడిపిన నీ తలపుల్ని
ప్రతిక్షణం బాధించకు...అందులో నువ్వున్నావని !

ఏదేమైనా ప్రియతమా...
నేను కలై వస్తే మూసిన నీ రెప్పలు కదలనీయకు !
నేను అలై వస్తే వేచిన నీ కనులను మూసివేయకు !!

మనం !!

నీకు నేనే.. నాకు నువ్వే... సర్వస్వమనుకుంటూ
నిన్ను నేను...నన్ను నువ్వు... సంపాదించుకున్నాం !!
ఒకరిలో రాలిన ఇంకొకరిని ఒకరినొకరం ఏరుకుంటూ
ఒకరిలో ఒకరం మోకరిల్లి...ఒకరింకొకరుగా మారిపోయాం !!

నీలోంచి నేను...నాలోంచి నువ్వు ...సమస్తం చేజిక్కించుకుని
ఒకరికి ఎలియకుండా ఒకరం ఎవరికివారమే ఖర్చైపోయాం !!
ఒక్కరమే అనంతాన్ని నింపుకొని ఇద్దరిగా అంకురించినట్లు
నీవు నేనై...నేను నువ్వై... శూన్యమై మిగిలిపోయాం !!

26/05/2014

అక్షరం ఆయువైతే !





అక్షరం ఇష్టమైనపుడు
నా అందమైన భావాలను
అపురూపంగా మలచి
ఆనందపడ్డాను

అక్షరం నేస్తమైనపుడు
నా అంతరంగ తరంగాన్ని
అనురాగం రంగరించి
ఆవిశ్కరించాను

అక్షరం వ్యసనమైనపుడు
నా అమూల్యమైన అనుభవంతో
అంతరాత్మను అనువదించి
అంతర్మధించాను

ఇప్పుడు అక్షరం ఆయువైంది
నేనే అక్షరమై అంకురించాను
ఇకపై
అక్షరం అక్షరమే ఔతుంది...

ఇప్పుడిలా నేను...




నేను చూశాను !
ఒక నిస్తేజమైన ఆలోచన
మస్తిష్కంలో జనించినపుడు
మనోకుడ్యాల్లో ఉత్ఫన్నమయ్యే
వెలుగు రేఖలు మసకబారడాన్ని...

నేను విన్నాను !
ఒక ఉత్తేజమైన పగటికల
ఉవ్వెత్తున ఎగసినపుడు
కంటి పొరల్లో అలికిడయ్యే
నిశ్శబ్ధ కాంక్షల కోలాహలాన్ని...

నేను స్పృశించాను !
ఒక సమ్మోహన వీచిక
గంభీరంగా వాలినపుడు
బాహ్యాంతరాల్లో భారమయ్యే
నిభిడీకృత బహు భావాలని...

ఇప్పుడు
చూడటానికి
ఏ దృశ్యం కనిపించడంలేదు
మసక మబ్బులో
మెరిసే మిణుగుర్లు తప్ప !

వినడానికి
ఏ శబ్ధం కర్ణబేరిని తాడంలేదు
గుండెలో అలజడయ్యే
నిర్మానుష ఘోష తప్ప !

స్పృశించడానికి
ఏ అణువూ మిగలడంలేదు
శున్యమైన మనస్సాక్షితో
శాస్విత కౌగిలి తప్ప !

ఒక్కోసారంతే...




ఒక్కోసారంతే...
దేహం నీరసపడ్డప్పుడే
మనసు రెక్కలు తొడుక్కుంటుంది.
కళ్ళు కలల్ని కసిరేసినప్పుడే  
కొత్తలోకం కరచాలనమడుగుతుంది.
ఆశలు ఆవిరుతున్నపుడే
ఎండమావుల కవాతు మొదలౌతుంది.
*  *  *
ఎందుకనో....
పదునైన కోర్కెలను సానపట్టే  
ఈ హృదయానికి దయే ఉండదు.
నిర్దాక్షిణ్యంగా తనను తానే గాయపరచుకుంటుంది.
ఉదయసంధ్యలూ ఏదో ఒక అలజడిని
సాలేగూల్ళలా మస్తిష్కంలో అలికిడి లేకుండా అల్లేస్తుంది.
అమాయకంగా అల్లిన గూడులోనే చిక్కుకుపోతుంది.
*  *  *
అయినా ...
రగిలే కాంక్షని త్యజించాలనుకునే మనిషిలో
యుగాలుగా మార్పే లేదు !!
కాలం మిగిల్చిన కన్నీటి చారికలను
మాన్పే లేపనమే లేదు !!

సాగిపో....



కష్టం నష్టం వచ్చాయంటూ
ఒంట్లో సత్తువ వదలొద్దు...
బాధా ధు:ఖం తరిమాయంటూ
కంట్లో నెత్తురు రాల్చొద్దు...

ఆవేశం కోపం కలిగాయంటూ
శీఘ్రమే కుత్తుక కదపొద్దు...
అలుపూ సలుపూ వచ్చాయంటూ
గమ్యం తలుపులు మూయొద్దు...

వెలుగూ నీడా కలిశాయంటూ
వేదన కట్టలు తెంచొద్దు...
వానకి వరద తోడైందంటూ
తర్కానికి తిలోదకాలొదలొద్దు...

చేతులు కట్టుకు కూర్చోకుండా
చకచక ఎత్తులు సిద్ధం చెయ్...
కాళ్ళకు బుద్ధిని చెప్పేయకుండా
కుదురుగా నిలబడి యుద్ధంచేయ్...

వెలుగుకు నువ్వే వాహనమయ్యి
లోకం మొత్తం ప్రసరించేయ్...
చిరునవ్వుకే నువ్వు బానిసవయ్యి
చిగురించిన ఆశలను పాలించెయ్...

05/05/2014

ప్రేతాత్మతో ప్రేమ!





కైపెక్కించే నీలికళ్ళ సుందరికి సైటేద్దామంటే
సిసలైన సాఫ్ట్వేర్ ఇంజినీరైతేనే వాటేస్తానంది

సన్న నడుమున్న చలాకీ పిల్లకి ప్రపోస్ చేస్తే
సివిల్ సర్వీస్ లో ఉంటేనే తనకో స్టేటస్ అంది

కాలి గజ్జల కొంటె కోమలాంగిని కోరుకుంటే
కాంట్రాక్టర్ అయితేనే కోరికలు తీరతాయంది

లేత పెదవుల లేటెస్ట్ లేడీకి లవ్ లెటర్ రాస్తే
లాయరైతేనే తనపెదాలతో వాదించగలడంది

వాలుజడ వయ్యారికి చిరునవ్వును విసిరితే
విమానాలు నడిపెవాడివి కాదంటూ కసిరేసింది

ఇవన్నీ కాని నేను ప్రేతాత్మను ప్రేమిస్తానంటే
ప్ర్రాణంలేని తను నా ప్రాణమై ఉండిపోతానంది

ట్రాన్స్ఫార్మర్ హార్ట్ !!

ట్రాన్స్ఫార్మర్ హార్ట్ !!



మితిమీరిన ఆశలకు కళ్ళెంవేస్తూ
జీవితపు సరిహద్దులు చేరపనీయక
సున్నితపు అనుబంధాలకు
సన్నని రాగితీగల బంధనాలతో చుట్టి
ఆలోచనా చలానాలను నియంత్రిస్తూ
తార్కికాయస్కాంతత్వానికి లోబడి స్పందించే
ట్రాన్స్ఫార్మర్ హృదయం నాది!!

మెదడూ మనసుల భావజాల వికేంద్రీకరణకు
అనుక్షణం అడ్డుకట్ట వేస్తూ
అంతులేని కోర్కెలకు మనోకారాగారంలో
నిరాశావాద ఖడ్గంతో శిక్షిస్తూ
చిరునవ్వును కవచంగా ధరించి
అనంతానంత దూరాలు సంచరిస్తున్నా!!

శూన్యాన్ని శరీరంలో దాచుకొని
సన్యాసిభావాల ఆత్మకి సహనంతో సమాధి కట్టి
సుదూర తారలను చేజిక్కించుకోవాలని
నా హృదయ దారాల నిచ్చెన జారవిడుస్తున్నా!!

ఓయ్ మామా...




అట్టా చుట్టేయమాకు మొద్దు మామ
నాకెట్టో అయిపోతోంది వద్దు మామ

కోరికంత అణచుకోరా కొంటె మామ
కాలుజారితే కష్టమంట మొండి మామ

మీద మీద పడతావు మోటు మామ
నెమ్మదైతే రేయంతా స్వీటు మామ

ముద్దులంటికి పద్దురాస్తే ఎట్ట మామ
సరసంలో లెక్కలేంటి మట్టి మామ

వద్దంటే కావాలని ముద్దపప్పు మామా
హద్దుదాటితే లొంగిపోనా చురకత్తి మామా

రా...మళ్ళీ పుట్టేద్దాం!!






మన సుధీర్ఘ ప్రయాణపు నిట్టూర్పు విడిచిన వాయుప్రవాహం
వసంత కోయిలకు పోటీగా
వెదురువనాల్లో దూరి వేణుగానాలాలపిస్తోంది.

వేసవి చిచ్చులు రాల్చిన నీ కొపపు నిప్పు కణికలు
తనువంతటినీ తడిమి తగలబెట్టినా
మనసు శితలంలో మంచుముక్కలా చల్లబడుతోంది.

నా గుబులు గుండె గవిలో మిణుగుర్లా మెరిసిన సందేహానికి
సమాధి కట్టిన సంశయమేదో
మేధోసంపత్తికి అసంతృప్తిని మిగిల్చింది.

చవకబారు తెలివితేటలు వికటించి
చిక్కి శల్యమైన నా సందేహ దేహం కాస్తా
శిధిలమై శిలాజంగా నిర్వీరమైపోయింది.

పవిత్రంగా నిర్మించుకున్న మన ప్రేమవంతెన మాత్రం
రామసేతులా కలల అలలపై తేలియడి
సజీవంగా మిగిలిపోయింది.

ఇవాల్టి ప్రేమను రెట్టించి
రేపటికి మరింతపొందడానికని నిన్నను నెట్టేసి
కొత్త ప్రభాతమేదో ఉత్సుకతతో ఎదురుచూస్తోంది.

రా... ఎంచక్కా రేపు మళ్ళీ పుట్టేద్దాం!!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...