ఒక్కోసారెందుకో
నాకసలు మాట్లాడ్డమే రాదు.
అప్పుడు...
ఒక మౌనపు వంతెన కట్టి
మెల్లగా కవాతుచేస్తాను.
ఒక నవ్వుల నిచ్చెనేసి
చిన్నగా దాటివెళ్ళిపోతాను.
ఒక నిట్టూర్పుగోపురం కట్టి
ఆకాశాన్ని విభజిస్తాను.
ఎందుకలా చేస్తానో తెలియదు.
తర్వాతేమౌతుందో తెలియదు.
తెలుసుకోవాలనే జిజ్ఞాస;
తప్పించుకోకూడదనే విజ్ఞత...
ఆక్షణాన ఉండదు నాకు.
పెదాలు వర్షించలేని పదాలను
కోలాహలంతో హలాహలంగా మార్చలేను.
అందుకే నేను కొన్ని మట్లాడలేకపోతాను.
మాట్లాడ్డం రాదనుకొంటూ
నిశ్శభ్ధవక్తనై శూన్యసూక్తిని బోధిస్తాను.