నలిగి మిగిలిన నేను

నలిగి మిగిలిన నేను

(రచన:వినోద్ )

పాచిన అన్నం తినలేక

కడుపు మంటలు తాళలేక

ఆకలి మ్రింగిన అశ్రువు నేను.

దెయ్యాన్నెదిరించే ధైర్యం లేక

వెలుగునీడలను చూడని కన్నులు లేక

చీకటి వెతికిన చావును నేను.

ఓటమినేదురుగ నూహించలేక

చేసిన తప్పులు ఒప్పుకోలేక

భయాన్ని చూసిన నిర్భయం నేను.

కమ్మిన క్రోధపు మార్గం

గాండ్రించిన ఉక్రోశపు దుర్మార్గం

అడుగులు నేర్పని పరుగును నేను.

వర్ణనలేరుగని మర్మపు వచనం

బ్రతుకు అక్షర వర్ణం చూపని

భాషకు అందని భావం నేను.

నయవంచనకు గురైన ప్రేమకి

మృత్యువు ఒడి చేరిన శ్వాసకి

ఆహుతి అవ్వని ఆశయం నేను.

ఎం కావాలో తెలుసా ...

ఎం కావాలో తెలుసా ...

( రచన: వినోద్ )

స్వప్నించే నయనానికి తెలుసా?

రగిలే

హృదయాగ్ని జ్వాలలు.

ప్రశ్నించే పెదవికి తెలుసా?

తరిమే

దుఖసాగర తీరాలు.

తర్కించే తెలివికి తెలుసా?

పెరిగే

జీవన తారతమ్యాలు.

నిద్రించే మేనికి తెలుసా?

నడిచే

నరమంత్రపు సిరులు.

గద్దించే గర్వానికి తెలుసా?

గెలిచే

అణకువ మెళకువలు.

నడిచే అడుగులకి తెలుసా?

మలిచే

గమ్యపు అంచులు.

మనలో మనల్ని చుస్తే తెలుస్తుందా? ‘తెలుసా?’ ప్రశ్నకి తెలుసనే సమాధానం.

మనస్సులను తట్టిలేపే

స్పందనలు కావలి.

మానవత్వాన్ని పరిమలింపజేసే

మాటలు కావాలి.

మంచితనాన్ని మేల్కొలిపే

బాటలు కావాలి.

చెడు చేతబడులనేదిరించే

చేతన కావాలి.

బలిపశువుల తలరాతలను

మార్చి బ్రహ్మంగుళినేదిరించే అపూర్వ

లేఖిని కావాలి.

బానిసలను బంధ విముక్తులను చేసే

అనుబంధపు సంకెళ్ళు కావలి.

మనకి మాత్రమె కావాలనుకుంటే దొరుకుతుందా? మనకు కావాల్సిన ‘కావాలి’.

రేపటి మనం

రేపటి మనం


(రచన : వినోద్ )

మనం సకల చరాచారులేరుగని

విచిత్ర చేష్టలను కష్టపడి ఆపాదించుకున్న

చండాల స్వభావులం .

నిరంతరం నిప్పు కణికలు

తనలో రగిలించుకునే భానుడికి

మనమేమాత్రం తీసిపోమన్నట్లుగా

మేనిమనస్సులలో ఈర్శాద్వేశాలనే

దహనాగ్నికి ఆజ్యం పోస్తూ

అంకురార్పణ౦ గావించినా

అది మనకే చెల్లు.

సుగమనమునేంచు కూడలిలో

మానవీయతను మంచి మార్గంలో

మలుపు త్రిప్పక

మసకబారిన దృష్టితో

మైకంగ్రమ్మిన కళ్ళతో

పెనువిషాద చాయల అంచులకు

నడిపించేడి మనం

గమ్యమేరుగని గమనానికి పునాదులం.

కవ్వించి ముంచెత్తే

కలికాలపు కెరటాలకు బానిసలం.

ఆగ్రహం పెల్లుబీకిన ప్రకృతి ఒడిలో

పయనించేడి అమాయకులం.

సలిలమార్పని

సెగల పురాణాలకు ఆధ్యులం.

చవకబారిన అస్తవ్యస్త స్వార్థ బ్రతుకులకు

స్వస్తి చెప్పని

నికృష్టపు బలీయులం.

రేపటి మనం

రేపటి మనం

(రచన : వినోద్ )

మనం సకల చరాచారులేరుగని

విచిత్ర చేష్టలను కష్టపడి ఆపాదించుకున్న

చండాల స్వభావులం .

నిరంతరం నిప్పు కణికలు

తనలో రగిలించుకునే భానుడికి

మనమేమాత్రం తీసిపోమన్నట్లుగా

మేనిమనస్సులలో ఈర్శాద్వేశాలనే

దహనాగ్నికి ఆజ్యం పోస్తూ

అంకురార్పణ౦ గావించినా

అది మనకే చెల్లు.

సుగమనమునేంచు కూడలిలో

మానవీయతను మంచి మార్గంలో

మలుపు త్రిప్పక

మసకబారిన దృష్టితో

మైకంగ్రమ్మిన కళ్ళతో

పెనువిషాద చాయల అంచులకు

నడిపించేడి మనం

గమ్యమేరుగని గమనానికి పునాదులం.

కవ్వించి ముంచెత్తే

కలికాలపు కెరటాలకు బానిసలం.

ఆగ్రహం పెల్లుబీకిన ప్రకృతి ఒడిలో

పయనించేడి అమాయకులం.

సలిలమార్పని

సెగల పురాణాలకు ఆధ్యులం.

చవకబారిన అస్తవ్యస్త స్వార్థ బ్రతుకులకు

స్వస్తి చెప్పని

నికృష్టపు బలీయులం.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...