నీ దేహంపై రెండు చందమామల మధ్య
నేనో చందమామనై తిరగాడిన క్షణాలు
నాకింకా గుర్తు...
వెన్నెల కురిపించే మన ఏకాంతాన్ని
ఏ కాలమంటారోనని కాలమే పసిగట్టలేక పారిపోతే
నవ్వి నవ్వి నా గొంతులో తడిఆరిపోయేది...
మళ్లీ మళ్లీ గుర్తొచ్చే
నీ చిలిపిచుంబన రహస్యాల జాతరలో
నన్ను ఎన్నోసార్లు తప్పిపోయేలా చేసి,
వలపు వెదుకులాటలో మళ్లీ కనపడితే
నుదుటిపై ముద్దుల హా'రతి పట్టి నన్ను హత్తుకునేదానివి చుడూ....
అదెంత మధురమో కదా!
మన సరససరాగసమరోత్సాహసమయంలో
తొంగిచూస్తే కిటికీ ఆవల కనపడే కదంబకదనోత్సవానికి మనమెంత ప్రేరణనిచ్చామోనని గర్వపడేవాళ్ళం కదా...
పొగు'పడ్డ ఆ జ్ఞాపకాల చిక్కుముడి విప్పడం నాకిష్టంలేదు...
అందుకే చిక్కులో చిక్కుకుపోయిన నిన్నూ నన్నూ అలానే గుర్తుంచుకుంటా...
