ప్రియా అందుకో ప్రేమలేఖ

 


మన ప్రేమ గురించి ఒక ఖండకావ్యం రాయాలని కలాన్ని  కదిలించా, 

కానీ ఖాండవ వన దహనం గుర్తొచ్చి ఆగిపోయా...


ప్రభంధం రాయాలని పెన్ను పట్టి కూర్చున్నా, 

కానీ హిమాలయాల్లో ప్రవరుడి ఆపసోపాలు గుర్తొచ్చి గమ్మున ఉండిపోయా....


గల్పికలా మన కథని  గమ్మత్తుగా రాయాలని కాగితాలు తీసుకున్నా, 

కానీ గురజాడవారి అడుగుజాడ అంటావాని వద్దనుకున్నా...


దీర్ఘకవిత రాయాలని మన దైనందిన సంభాషణల్ని నెమరువేశా, 

కానీ సినారె అంత సీన్ లేదని అక్షరబద్ధంచేసే  ధైర్యం చేయలేకపోయా...


నవలగా మన ప్రేమకథని రాయాలని ఉర్విళ్ళూరా, 

కానీ ప్రేమకథలకు సరైన సుఖంతం ఉండదని బాధతో ఆ ఊసే మర్చిపోయా...


అందుకే ఏమీ చేయలేక, 

ఆన్లైన్లో అయితే లవ్లీగా ఉంటుందని ఇలా రాస్తున్నా....


తిట్టుకోవు కదూ....

ప్రేయసీ....

 

ప్రేమ అంతిమ లక్ష్యం విషాదమే అని తెలిసి ఎందుకు ప్రేమించాను?

అది అమృతాన్ని చిలికి విషాన్ని మింగిస్తుందని తెలిసి ఎందుకు ప్రేమించబడ్డాను?

కూడికలు, తీసివేతల లెక్కల్లో

సమాధానాలు, సంజాయిషీల సూక్ష్మీకరణల్లో

అంచనాలు, అభియోగాల హెచ్చింపుల్లో

ఎక్కడ పోగొట్టుకున్నానో తెలియని హృదయాన్ని

వెదుక్కునే అవకాశం ఎక్కడ? 

ప్రేమంటే అర్థాన్ని, 

ప్రేమలోని వ్యర్థాన్ని 

ఆరాధనలోని అపార్థాల్ని , 

ఎడబాటు పలికే శాపనార్థాల్ని

సమయం తీసుకోనైనా

సగర్వంగా సమర్పించుకో....

నేనెక్కడికి పోతాను??? 

నీకోసమే కదా వెంపర్లాడుతుంటాను.....

ప్రేమ పైత్యం!


నేను

అల్పుడిని అయినా

నీ ప్రేమలో అధికుడిని అయ్యాను.


బలహీనుడిని అయినా

నీ మాటలతో బలవంతుడిని అయ్యాను.


మొరటోడిని అయినా

నీ స్పర్శతో మన్మధుడిని అయ్యాను.


అజ్ఞానిని అయినా

నీ తలపులలో కాలజ్ఞానిని అయ్యాను.


కానీ,

ముసలోడిని అయినా 

యవ్వనస్థుడిని కాలేకపోయాను.


ప్రియా....ఏమిటీ వైపరీత్యం??

కొంపదీసి ఇది నా పైత్యం అంటావా???


😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀

నేనొక రాక్షసుడిని!

 

ఒక్క అరుపు నాకోసమని కర్ణభేరిని తాకితే
ఒక్క తలపు తరంగమై మనసును మీటితే
కంట్లో కునుకు దూరిందని
ఒంట్లో వణుకు చేరిందని
చాచిన రెండు చేతుల్నీ దోసిలిగ మార్చి
మొహాన చిరునవ్వును చితిగా పేర్చి
వీడ్కోలు పలికాను.
అలసిపోకుండా రాక్షసుడిలా మారి
కన్నీటి సుడిగుండాలను సృష్టించాను.

ప్రేమ చిందించని నా హృదయాన్ని
పదిలంగా అస్తికల గూడులో దాచేసి
ఆప్యాయతెరుగని నా రుధిరాన్ని
దమని సిరల్లో పరుగులెత్తించి
మైల పడ్డ నా నల్లటి మనసుని
తెల్ల పావురాల నెత్తుటితో అభిషేకించి
విశ్వ శాంతి మంత్రం జపించాను.
వినోదానికి పునాదినని,
నన్ను నేనే ఒక వజ్రమని చెప్పుకున్నాను.

ఈ వజ్రం పైమెరుతో అందర్నీ దోచుకోగలదేమో!
లోని మనో కాఠిన్యం ఇంకో మనసునే కోయగలదు !!

అందుకే
నా సంకెళ్ళ నుండి జాగ్రత్తగా తప్పించుకోండి!
నా ఎద సవ్వళ్ళు వినక తొందరగా పారిపోండి !!


మోసగత్తె....


సాటర్డే నైట్ ఫీవర్తో సంతోషంగా లగెత్తుకొస్తే
శనివారం శోభనమేంట్రా మెంటలోడా అని
రెండు గోలీలిచ్చి గురకపెట్టి బజ్జోమన్నావు...

గాలివానలకు గువ్వలా తిరిగి గూడు చేరితే
అలసిపోయావంటూ మాయమాటలు చెప్పి
గప్ చుప్ గా గుండె గదికి గొళ్ళెమేశావు...

చలేస్తోందని చెంత చేరి చీరలో దాక్కోబోతే
పాజిటివ్ లక్షణాలు మొదలయ్యాయంటూ
వేడిగా కరోనా కాషాయం తాగమన్నావు...

ప్రేమతో పట్టెమంచమేసి పక్కకు రమ్మంటే
ముట్టయ్యాను ఇప్పుడు ముట్టుకోకకంటూ
సావుకబురు సల్లగా చెప్పి తప్పించుకున్నావు...

మాటవినక మోజు తీర్చుకుందామనుకుంటే
మొండి మోహమోడా అంటూ పక్కకునెట్టి
మోసగత్తెకి నిలువెత్తు సాక్షంగా నిలిచావు...

దీక్ష


నువ్వు నాతోలేక
యుగాలు గడిచిపోయాయి...
మనం కన్న స్వప్నాలూ చెదిరిపోయాయి...
పగళ్లను కమ్మేస్తున్న చికటిపొరలతో
మన ప్రపంచం వెలుగుని కోల్పోయినట్టుంది...
అప్పుడొకసారి
దోసిట్లో తీసుకున్న నీ మొహం
ఇప్పుడు కన్నీరై వొలికిపోతోంది...
తడిబారిన జ్ఞాపకాల గుండెలోంచి
ఉబికొచ్చే రుధిరాహ్ని
నన్ను భగభగా కాల్చేస్తోంది...
నా దేహమంతా
ప్రజ్వలించే భావోద్వేగాలతో
ఇప్పుడు నీ దీక్ష చేయడమే నాకు మిగిలింది...


ఉప ఉత్పత్తి!


నేను సూర్యుణ్ణి
హృదయమంతా పరచుకున్న ఈ రాత్రి చీకట్లో
నా భావోద్వేగాలు చిందరవందరయ్యాయి

గింజుకుంటున్న ఆకుల మధ్య
చిక్కుకున్న వెన్నెల కాంతుల్లో....
విరహం వలపుల్ని ఒక కవాటంలో
అహం అనుమానాన్ని ఇంకో కవాటంలో పేర్చి
జ్ఞాపకాలతో విలవిలలాడే మనసుకి
శస్త్రచికిత్స చేసుకున్నాను....

ఓపిగ్గా కుట్లు వేసుకున్నాక
ఆకులమధ్య చిక్కుకున్న వెన్నెలను విడిపిస్తే
చిందరవందరయిన తన భావోద్వేగాలతో
పగటి వెలుతురు కోసం
వెదుక్కుంటూ వెళ్ళిపోయింది
తన శస్త్రచికిత్స కోసం
పగలు నేను మేఘాల్లో చిక్కుకుపోయాను...

రాత్రీ పగళ్లు వంతులేసుకొని మేము కాపాడుకునేది అపురూపమైన ప్రేమను!
ఈ ప్రపంచ గమనం మాత్రం
బహుశా మా ప్రయాణంలో ఉపఉత్పత్తి అయుండొచ్చు!!

చిక్కుముడి!


నీ దేహంపై రెండు చందమామల మధ్య
నేనో చందమామనై తిరగాడిన క్షణాలు
నాకింకా గుర్తు...

వెన్నెల కురిపించే మన ఏకాంతాన్ని
ఏ కాలమంటారోనని కాలమే పసిగట్టలేక పారిపోతే
నవ్వి నవ్వి నా గొంతులో తడిఆరిపోయేది...

మళ్లీ మళ్లీ గుర్తొచ్చే
నీ చిలిపిచుంబన రహస్యాల జాతరలో
నన్ను ఎన్నోసార్లు తప్పిపోయేలా చేసి,
వలపు వెదుకులాటలో మళ్లీ కనపడితే
నుదుటిపై ముద్దుల హా'రతి పట్టి నన్ను హత్తుకునేదానివి చుడూ....
అదెంత మధురమో కదా!

మన సరససరాగసమరోత్సాహసమయంలో
తొంగిచూస్తే కిటికీ ఆవల కనపడే కదంబకదనోత్సవానికి మనమెంత ప్రేరణనిచ్చామోనని గర్వపడేవాళ్ళం కదా...

పొగు'పడ్డ ఆ జ్ఞాపకాల చిక్కుముడి విప్పడం నాకిష్టంలేదు...
అందుకే చిక్కులో చిక్కుకుపోయిన నిన్నూ నన్నూ అలానే గుర్తుంచుకుంటా...

నా ప్రేమ!

ప్రేమంటే మానసిక బంధమని
భ్రమలో భ్రమరమై తిరిగాను..

ప్రేమంటే భౌతిక సమక్షమని
సహేతుక సాక్ష్యమై నిలిచావు..

నీకోసం నేను చేసిన పనులచిట్టా అడిగితే
నిన్నేమని సమాధానపరచను?

నా మనసు ఖర్చుచేసిన గతాన్ని
ఘడియల తరబడి గుర్తుకు తెప్పించనా?

కరిగిన కాలపు కన్నీటిచుక్కల్ని పేర్చి
నీ అందమైన దోసిట్లో సముద్రాన్ని ఒంపనా?

నా ప్రేమలో నిస్వార్థాన్ని నిర్వచించమని సవాలువిసిరితే
నా మరణ లేఖను నీ మనసు చిరునామకు పంపనా???

బహువచనం!


జీవితానికి బహువచనం ఎరుగని నేను
ప్రతి రెప్పపాటులో  లెఖ్ఖలేనన్ని జనన మరణాలను
ఇప్పుడు అనంతంగా రాశి పోసుకుంటున్నాను...

నలుపూతెలుపుల రాత్రీ పగళ్ల లేపనంతో
గుండెపగుళ్లను అమాయకంగా పూడ్చుకొన్న నేను
ఇప్పుడు కొన్ని రంగుల్ని కళ్ళలో ఇముడ్చుకుంటున్నాను...

గొంతుకకే దాహం ఉందని భ్రమించిన నేను
ఇప్పుడు అసలైన తృష్ణ తీర్చుకోవడానికి
కొన్ని ఆశలను మూటకట్టుకుసాగుతున్నాను...

చీకటి ప్రపంచంలో గురిలేని మిణుగురైన నేను
ఇప్పుడువెలుగుల దారుల్ని వెదుక్కుంటూ
కొన్ని నిప్పురవ్వల్ని మెదళ్ళో దాచుకుంటున్నాను...

17.07.2019 :: Wednesday :: @Sanipaya
*నన్ను కదిలించిన ప్రేరణకు.. ప్రణమిల్లుతూ... 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...