అంతర్యాగం!

గడుస్తున్న జీవితాన్ని రాత్రుళ్ళు లెఖ్ఖలేసుకోవడం
మనకీమధ్య అలవాటైపోయింది...
కష్టాన్నో సుఖాన్నో - వలపునో - వేదన్నో
పారదర్శకంగా పంచుకోవడం పరిపాటైపోయింది...

మన మనసుల్లో మొలిచే మోహపు మర్రిచెట్టుకో అలవాటుంది...
తన్మయత్వంతో నగ్నత్వాన్ని ఆసరాకోరి
దమనిసిరల్లో ఎగసిపడే రక్తప్రవాహాల్తో
ఉచ్వాసల్ని ఊడలుగా విస్తరించి అలసిన తనువులని తృప్తిపరుస్తూ

నిచ్వాసల్లో మనస్సులని మమేకం చేస్తుంటుంది...

ఇరువురిని జతకూర్చిన

అపురూపమైన మన హృదయద్వయానికి
ఒక సంతృప్తతనిచ్చే వెచ్చని స్పర్శతో
అభిషేకించుకోకపోతే ఏదో పోగొట్టుకున్నట్టుంది...

కరిగిన గుండెతో ఉప్పుంగే నువ్వు వో హిమనీనదానివి
నీ వెచ్చని కలయికతో పరవశించే నేను వో అగాధదరిని
అవిశ్రాంతంగా నాలో ప్రవహించడం నీవొంతు!
నిర్విరామంగా నిన్నైక్యం చేస్కోవడం నావొంతు!!